نگاهی به حضور و فعالیت بهائیان در امریکا، فاز3، 1958-2000 (7)

بهائیان مهاجرایرانی در امریکا

            مهمترین رویداد آن دوران ، به لحاظ تاثیربر آرایش نژادی جامعه بهائی امریکا ، انقلاب 1979 ایران بود. در فوریه آن سال، حکومت شاه کاملاً از هم پاشیده شده بود ، و با بازگشت آیت الله خمینی از تبعید ( پاریس ) جنگ به پایان خود رسید . آیت الله خمینی با کسب حمایت و پشتیبانی مردم وجمع کثیری از افسران ارتش ، توانست جمهوری اسلامی ایران را تاسیس کند که در آن حامیان تشیع سنتی به قدرت رسیدند . ناخشنودی  بسیاری از رهبران دینی نسبت به بهائیان ایران ، موجب برخورد نسبت به جامعه بهائیان گردید . حملات به شکل محدودیت اقتصادی و سیاسی ، بسته شدن بسیاری از موسسات بهائی ، و در مواردی بازداشت و مجازات آنها صورت گرفت. این اقدامات باعث خروج عده زیادی از بهائیان از ایران گردید . 12000 تا 15000 نفر ازاولین موج مهاجرت بهائیان به امریکا آمدند .

            محتوای یک پیام صادره از بیت العدل جهانی در سال 1980 ، خطاب به بهائیان ایرانی مهاجر روشن میسازد که نهاد عالی بهائی از مشکلات بالقوه ناشی از هجوم ناگهانی بهائیان ایرانی برجوامع بهائی غربی آگاه و مطلع بوده است . بیت العدل با یادآوری وظایف و مسئولیتهای بهائیان ایرانی ، اضافه کرد :

            بنابراین نیازی نیست که احبای ایرانی در یک محلّ گرد آیند . غالبا  چنین گردهمایی ها مشکل آفرین هستند . برای مثال ، اگر تعداد ایرانیان ، در یک محل، از تعداد بهائیان محلّی بیشتر شود ، یکی از مشکلات احتمالی اینست که دیگران خواهند گفت این آیین خاص ایرانیان است ، و این موضوع ممکن است به پیشرفت امرالله و توفیقات جهانی آن لطمه وارد کند . رفع این سوء تفاهم برای بهائیان وغیر بهائیان، وقت گیر و اسباب زحمت است . در چنین شرایطی ، احبای عزیز ایرانی نه از اقامت در آن محل لذت میبرند ، و نه میتوانند بطرز مطلوبی به خدمت امر بپردازند . لذا ، قاطعانه امیدواریم که تا حد امکان ، احبای ایرانی ، تنها در شهرها و روستاهایی که اهداف مهاجرتی بهائی محسوب میشوند ، ساکن گردند ، تا از طریق حضور آنها ، پایه های امر استحکام یابد! ³⁸

            تعداد زیادی از پناهندگان در کالیفرنیای جنوبی ساکن شدند و تاثیرعمیقی بر جوامع محلی بهائی گذاشتند . به یکباره ، محافل محلی خود را با بهائیان پناهنده ای مواجه دیدند که باید به آنان کمک مالی ، فرهنگی و اداری ( بحث مهاجرت و تابعیت … ) ارائه کنند . از آنجا که بسیاری از بهائیان ایرانی اسناد و مدارک عضویت بهائی خود را همراه نداشتند ، لذا تایید هویت آنها هم موضوعی شده بود. نهایتاً سیستمی وضع شد که به موجب آن ، هر دو نفربهائی اگر هویت و بهائی بودن فرد ثالثی را تایید می کردند ، محفل هم بهائی بودن آن فرد را می پذیرفت .

            یکی از موضوعات پیش پای جوامع بهائی ، در بحث حیات بهائی ، مشکل و مانع زبان بود. بسیاری از مهاجران نمی توانستند به زبان انگلیسی گفتگو کنند و این موضوع به مشکلی برای جلسات ، خصوصاٌ ضیافت های 19 روزه بهائی تبدیل شد .

محفل ملی امریکا برای آنکه جوامع بهائی به دو دسته ایرانی و غیرایرانی تقسیم نشود ، درخواست کرد که جلسات و گردهمایی های بهائی به زبان انگلیسی برگزار گردد . لذا لازم بود که مطالب جلسه به فارسی ترجمه شود و این پروسه باعث کند و سنگین شدن جلسات میشد . در طول زمان ، به میزانی که تازه وارد ها شروع به فراگیری زبان انگلیسی کردند ، این مشکل هم کاسته میشد .

            همانطور که میتوان انتظار داشت غالباً بین مهاجران ایرانی و بهائیان امریکایی سوء تفاهم فرهنگی اتفاق می افتاد .به گفته پیام افشاریان ، یک تاجر امریکایی ایرانی تبار ، که عضو محفل محلی بهائیان در سانتا مونیکا بود ، نظر ایرانی ها درباره امریکایی ها این بود که آنها  ظاهر دینی مناسبی ندارند . آداب و رسوم امریکایی ها ، که اسم افراد اصلی بهائی را بدون لقب و احترام خاصی ذکر می کردند و یا کتابهای ادعیه را بدون احترام جابجا می کردند، برای بهائیان ایرانی غیر قابل قبول بود!³⁹ امریکایی ها هم ، به نوبه خود ، برخی ویژگیهای فرهنگی ایرانی ها ، از قبیل عدم توجه به سر وقت بودن و یا ضوابط  رسمی را، نشانه ای از تنبلی و حقه بازی آنها میدانستند . بعضی ویژگی ها و مطالب هم درباره ایرانیان بر سر زبان افتاد، از جمله اینکه چون بهائیان ایرانی از ” مهد امرالله ” آمده اند ، لذا قداست و روحانیت آنها بیش از همتایان امریکایی آنها است . ⁴⁰  این عقیده و باور هم وجود داشت که معلومات امری بهائیان ایرانی بیش از میزبانان  امریکایی بود . ⁴¹

            یکی از موضوعات بالنسبه مهم در میان ایرانیان بهائی ، حس وابستگی و تعلق طبقاتی آنها بود . بر طبق یک سند منتشره از سوی اداره پناهندگان محفل ملی امریکا ، ” ایرانیها برای کمک به سایر احباء و افراد خانواده خود ، فداکاری زیادی دارند . ولی کسانی که خارج از حیطه فامیل و گروه اجتماعی آنها هستند ، چنین گذشت و فداکاری را دریافت نخواهند کرد!” ⁴²

          چنین رفتارهایی موجب شد تا برخی بهائیان امریکایی آنرا نوعی تعصب اجتماعی قلمداد کنند. ” گرچه برخی بهائیان ایرانی را متهم به نژاد پرستی می کنند ، ولی ایرانی ها معمولاً متهم به تحقیر و کوچک شمردن دیگران ، به ویژه سیاه پوستان بهائی لس آنجلس میباشند .” ⁴³

                در سطح کشوری ، نمایندگان محفل ملّی بهائیان امریکا توانستند کنگره امریکا را متقاعد کنند تا ( در سالهای 1982 ، 1984 ، 1988 ، 1990 ، 1992 و 1994 ) چند قطعنامه در تقبیح اقدامات دولت ایران علیه جامعه بهائی صادر کند . از این گذشته ، حجم گسترده تماس با رسانه ها و دستگاههای دولتی و وزارتخانه ها منجر به ایجاد دفتر امور خارجه بهائیان در واشنگتن دی سی شد . مدیریت مباحث داخلی توسط اداره پناهندگان بهائی حل و فصل میشد ، که در سال 1984 در ویلمت ایجاد گردیده بود .

          تقریباً در همان زمان، که برخی جوامع محلی بهائی سرگرم تجربه کردن تاثیرات هجوم پناهندگان بهائی بودند ، رهبری بهائیان امریکا با موضوع دیگری مواجه شد: بچه ها و نوزادانی که بزرگ و بالغ شده و به تاریخ بهائی ، مطالعات اسلامی ، مطالعات تطبیقی دین و سایر حوزه های علوم انسانی، و علوم اجتماعی علاقمند بودند . یکی از نتایج این تکاپوی فکری و اندیشه ، شروع به توسعه حوزه مطالعات بهائی بود . در سال 1979 موسسه مطالعات بهائی تاسیس شد؛ و در سال 1982 موسسه انتشاراتی کلمات پرس ، موسسه انتشاراتی مستقل بهائی ، اولین شماره ها ، از سری کتابهای مطالعات بهائی را عرضه کرد .

تشکیلات بهائی و مشکل روشنفکران بهائی

            ظهور و پیدایش یک گروه کوچک از روشنفکران و پژوهشگران بهائی امریکایی، کم کم به مشکلی برای تشکیلات بهائی تبدیل شد . از حدود 1976 ، یک گروه مطالعاتی 12-10 نفره ، به منظور تبادل نظر و اندیشه با یکدیگر ، در لس آنجلس ایجاد شد . ⁴⁴ گروه یک خبرنامه تهیه و منتشر می کرد که حداکثر به دست 120 نفر می رسید . همان مطالب و موضوعاتی که در جلسات بهائی مورد بحث قرار می گرفت، در بین آنها هم مورد تبادل نظر بود ، مطالبی مثل ماهیت مصونیت از خطای بیت العدل ، که همچون باد در خرمن و پوشال ویلمت افتاد ! در 1979 ، یکی از اعضای محفل ملی، از یکی از کلاسها بازدید کرد و به اعضای آن درباره لحن گفتگو و بحث آنها اخطار داد . او اظهار داشت که بحثها و خبرنامه آنها موجب بروز مخالفت در جامعه شده ، و چنین فعالیتهائی مغایر با عرف و سنت بهائی است . متقابلاً محفل ملی درخواست کرد مطالب خبرنامه توسط یک هیئت بررسی و سانسور ، زیر نظر محفل محلّی کنترل شود.⁴⁵  تقریباً اعضای گروه اتفاق نظر داشتند که روند کنترل و نظارت عملاً غیرممکن است ، و سرانجام تصمیم گرفتند از انتشار خبرنامه خودداری کنند .

            در اواسط دهه 1980 ، موضوع آزادی فکر و اندیشه ، اهمیت بیشتری یافت . در 1986 ، گروهی از بهائیان کالیفرنیا ، اولین شماره از نشریه بهائی دیالوگ را منتشر کردند . به نوشته سردبیر نشریه ، آقای استیون شول Steven Scholl، ” هدف از این فصلنامه ، تشویق بهائیان به توجه به مباحث اجتماعی و فکری کنونی جهان، از جمله خلع سلاح و صلح ، حقوق بشر ، گفتگوی بین ادیان ، تساوی جنسیتی ، محیط زیست ، و توسعه کشورهای جهان سوم بود .” ⁴⁶ 

            همانگونه که طبق مقررات جاری تشکیلات، تمام مقالات و نوشته هایی که به موضوع بهائی اشاره ای دارد ، باید مورد بررسی و کنترل قرار گیرد، از آنها خواسته شد تا مقالات دیالوگ جهت کنترل و بررسی در اختیار مقامات تشکیلاتی بهائی قرار گیرد. در اولین شماره،  دفتر منشی محفل ملی امریکا ، اعلام کرد که محفل اجازه استفاده از عنوان ” جنگ و صلح ، یک دیدگاه بهائی ” را نمی دهد ! به عقیده او، چنین عنوانی اینطور به ذهن خواننده متبادر میکند که مقاله ، یک بیانیه رسمی بهائی است .

          سوژه دیگری که موضوع بحث و مناقشه دبیران نشریه ولجنه (کمیته) بازبینی نشریات و کتب قرار گرفت، مقاله دیگری بود با عنوان ” عدم سرمایه گذاری : آیا این یک موضوع بهائی است ؟ “. این مقاله هم  بخاطر مطالب و عباراتی همچون: ” جنبش ضد اپارتاید همگام با اصول بهائی است و ما باید با تمام وجود از آن حمایت و پشتیبانی کنیم ” مورد انتقاد قرار گرفت. لجنه بررسی کتاب احساس کرد که این عبارت نه تنها نقدی برحکومت های امریکای جنوبی است ، بلکه بیانگرنوعی مشارکت فعال بهائیان علیه حاکمیت ها و دولتها است . پس از چندین بار جرح و تعدیل ، نهایتاً مقاله پذیرفته شد .

            علیرغم موفقیت دیالوگ ( این نشریه در بهترین حالت 2000 مشترک داشت ) به مرور زمان نوعی عدم اعتماد نسبت به خط سردبیری نشریه در ویلمت (محفل ملی بهائیان امریکا) ایجاد شد . در بهار 1988 نویسندگان نشریه، با انتشار بیانیه ای خواهان اجرای برنامه اصلاحات 9 بندی شدند : یک پیشنهاد منطقی . که انتقاداتی نسبت به سانسور و بازبینی مقالات و تالیفات علمی ابراز میداشت ، و نیز خواهان محدودیت در مدت حضور و خدمت اعضای محفل ملی بهائیان شده بود .

در مقابل، محفل ملی از هیئت تحریریه نشریه خواست تا آنها را بصورت انفرادی و تک تک ، در هتلی نزدیک فرودگاه لس آنجلس ملاقات و درباره علت و انگیزه انتشار چنین پیشنهادی از آنها پرسش کند . متعاقبا، در کانونشن ملّی سال 1988 در ویلمت ، هیئت تحریریه مورد انتقاد و سرزنش قرار گرفت و به انجام اقدامات و تحرکات تخریبی متهم شد . نویسندگان دیالوگ هم با اظهار اینکه چنین فضا و انتقادات رسمی را تحمل نمی کنند ، اقدام به تعطیل نشریه کردند .

            گرچه موضوع تعطیلی نشریه دیالوگ ، به لحاظ افراد درگیر در آن ، رویداد کوچکی بود ، ولی پیام بزرگ و گسترده ای را به مخاطبان مخابره کرد که اولا سیاست انتشاراتی محفل امریکا نباید مورد چالش واقع شود ؛ و ثانیا  محفل اجازه انتقاد علنی از خود را به کسی نمی دهد . از این زاویه ، بنظر میرسد که این رویداد هم ، صحنه و اپیزود دیگری از تنش و چالش طولانی مدت، در درون  جامعه بهائیان امریکا، دربارة آزادی فردی و اقتدار و حاکمیت تشکیلات باشد . این موضوع ، همچنین نشانه و پیش درآمدی از ناسازگاری و اختلافات آتی، بین روشنفکران لیبرال و پژوهشگران و دانشگاهیان ، از یک سو ، و نمایندگان  تشکیلات و نظم اداری بهائی ، از سوی دیگر ، بود .

  دهه 1990 و پس از آن

            در آخرین دهه از قرن بیستم ، چند رویداد مهم بهائی در امریکا اتفاق افتاد . این سالها همچنین شاهد ایجاد موسسات جدید اداری و برنامه های آموزشی ، گسترش حجم ادبیات بهائی ، و تداوم دوری و جدایی برخی از پیشگامان و رهبران فکری و پژوهشگران و نخبگان علمی و اکادمیک ازجامعه بهائی بود .

            در 1991 ، محفل ملّی بهائیان امریکا بیانیه چشم انداز وحدت نژادی را که حاوی درک و برداشت بهائیان از مباحث نژادی پیش روی جامعه بهائی امریکا بود ، منتشر ساخت . پس از آن، اقدام گسترده و وسیعی هم برای انتشار و توزیع آن تدارک شد ، که به موجب آن صدها نسخه از این سند به مسولان دولتی و صاحبان فکر و اندیشه ارائه گردید . یکی از نتایج حضور رو به افزایش جامعه بهائی در حوزه روابط نژادی ، انتخاب نماینده محفل ملی بهائیان برای عضویت در کمیسیون تعطیلات فدرال مارتین لوترکینگ بود . به درخواست کورِتا کینگ Correta King، بیت العدل به تمام جوامع محلی بهائی دستور داد تا بطور رسمی این روز را گرامی بدارند . به این ترتیب ، بهائیان ، نقش و حضور رسمی برای شناساندن این روز در سطح کشوری ، برعهده گرفتند .

            درنوامبر1992،دومین کنگره جهانی بهائی،درمرکزجاکوب جاویتسJacob Javits Center ، در نیویورک سیتی برپا شد. این بزرگترین تجمع بهائی تا آن زمان بود، و حدود 30000 بهائی، از 180 کشور، به یادبود یکصدمین سال درگذشت بهاءالله ، به آنجا آمده بودند . یکی از اهداف کنگره ، اعلام اهداف و مقاصد عهد و میثاق بهاءالله به جهانیان بود . این تجمع 4 روزه ، که حاوی برنامه های هنری و موسیقی ، و نیز سخنرانی های عمومی بود با پوشش رسانه ای کامل برپا شد و آیین بهائی را به بسیاری از اهالی شهر و بازدیدکنندگان معرفی کرد. اوج برنامه کنگره خواندن پیام بیت العدل بود که در آن به چالشهای پیش روی جامعه بین المللی بهائی ، در سالهای باقیمانده از این قرن اشاره داشت . از جمله نکات جالب کنگره ، قرائت پیام تبریک جرج بوش بود . در پیام جرج بوش همچنین اضافه شده بود : ” تعالیم بهائی درباره مدارای دینی ، وحدت عالم انسانی ، رفع تعصب ، تساوی رجال و نساء ، و صلح جهانی، دربرگیرنده اصولی است که همه انسانهای خیرخواه  به تائید و جانبداری از آنها می پردازند .” ⁴⁷

            این سال همچنین شاهد انتشار، اولین ترجمه رسمی از منتخب کتاب قوانین بهاءالله ، کتاب اقدس، بود . انتظارمیرفت که انتشار آن کتاب محرکی برای بهائیان باشد تا اهمیت تعالیم بهائی را به غیربهائیان امریکایی گوشزد کنند ، به ویژه که به بسیاری از مسائل و مشکلات اجتماعی معاصر ، پرداخته است! اندکی بعد ، بیت العدل ، برای اولین بار در خارج از منطقه خاورمیانه، لزوم پرداخت حقوق الله را مطرح کرد ؛ دستوری که موجب پرداخت داوطلبانه 19% از سود خالص سالانه فرد بهائی به مرکز جهانی میباشد  ( رجوع شود به فصل 3 ) .

            بیت العدل جهانی ، در سال 1997 ، درتلاش برای تمرکز زدایی از برخی مسئولیتهای مرتبط با تبلیغ و برنامه های آموزشی ، از جامعه بهائی امریکا خواست تا چهار شورای منطقه ای بهائی در کشور ایجاد نماید . در نوامبر همان سال ، شوراهای 9 نفره ، برای شمال شرق ، جنوب ، مرکز و مناطق غربی ، انتخاب شدند . براساس نوشته محفل ملی : “مهمترین وظیفه آنها تنظیم و اجرای برنامه های تبلیغ و تحکیم ، بر اساس برنامه کلی محفل ملی ، و ایجاد محافل محلّی قوی و قدرتمند میباشد.” ⁴⁸ شوراها برای اجرا و پیشبرد برنامه های تبلیغی و تحکیم از هدایت و مشورت مشاورین قاره ای خاصی استفاده می کردند ، که آنها را بر اساس چهارچوب برنامه توسعه بین المللی حیفا ( بیت العدل ) راهبری می کردند .

            انگیزه ایجاد شوراهای منطقه ای تمایل به یافتن توازن بین تمرکز و عدم تمرکز تشکیلاتی و اداری بود ، زیرا تمرکز آشکار قدرت مقامات ، همواره یکی از موارد اعتراض و شکایت در سراسر تاریخ جامعه بهائی امریکا بوده است . تصور این بود که سطحی از تصمیم گیری در بالاتر از محافل محلی و پایین تر از محفل ملّی صورت گیرد . پیش بینی شده بود که این سطح میانی از موسسات اداری ، اجازه مشارکت مردمی بیشتر در ایجاد ترتیبات و تصویب برنامه های تبلیغ و تحکیم را بوجود خواهد آورد، بدون اینکه جوّ عدم وحدت ایجاد گردد .

            حرکت بسوی راهکار تشکیلاتی منطقه ای، در سال 2001 با معرفی سیستم کلاستری ( خوشه ای ) آغازشد. درآن سال، نهادها و موسسات بهائی شروع به تقسیم بندی نقشه های کشوری بر اساس سیستم کلاستر کردند . مقرر گردید موسسات بهائی در هر کلاستر ، با همکاری یکدیگر برای تحقق اهداف مرتبط با تبلیغ و گسترش همکاری کنند . همچنین تصمیم گرفته شد کلاسترها محدوده ای از عمل اجتماعی و خدمت اجتماعی را ارائه نمایند .

            یکی از مسائل و مشکلات پیش روی جامعه بهائی امریکا در دوره رشد سریع ، رشد استعفاء و خروج از جامعه امر، بطورهمزمان، بود . حدود یک سوم تا نیمی از تازه بهائیان ، جامعه را ترک کردند.⁴⁹   سایر تازه بهائیان هم مشارکت فعالی در حیات جامعه نداشتند ، ولی هرگز شرایط و وضعیت خود را به مرکز ملّی بهائی منعکس نکردند .

            در تلاش برای پیشگیری از چنین وضعی در آینده ، تاکید مجددی بر عرضه سیستماتیک برنامه های تزیید معلومات امری به بهائیان صورت گرفت . مثال مناسب این روش ، ارائه مدل کشوری از موسسات آموزشی و کلاسهای مطالعاتی است که در آنها ، دوره های آموزشی استاندارد شده و یکسان ، معروف به روحی ، به کار گرفته شد . دوره تعمیق مطالعات ، ابتدا در موسسه روحی ، در کلمبیا پیاده شد و سپس در تمام جوامع بهائی ، در سراسر دنیا ، مورد استفاده قرار گرفت . این دوره شامل درس هایی همچون تفکری درباره ” حیات روح “،” مظاهر دوگانه ” ، و” تبلیغ امر” میباشد . برنامه آموزشی روحی بر مطالب تعلیم داده شده توسط بهاءالله متمرکز است ، که بصورت قدم به قدم و روش کتابخوانی تدریس میشود. مدرسان کلاسهای روحی برای هدایت شرکت کنندگان درکلاسها ، و آموزش مطالب کتابهای روحی آموزش می بینند . دو هدف عمده پروسه روحی،عبارتست از کمک به بهائیان برای درک و فهم نصوص بهائی، و یافتن راهی که بتوان اصول روحانی مندرج در نصوص را در زندگی روزانه  متجلّی ساخت . زمان و طول دوره کلاسهای روحی ، بر اساس نظر گروه تنظیم میشود ، و برای تمرکز بر هدف و رعایت سرعت پیشرفت برنامه ریزی میکند . هر یک از افراد شرکت کننده در کلاس ، باید متعهد به ارائه نوعی تبلیغ و خدمت اجتماعی بشود .

            برنامه های روحی مورد توجه و تایید همگان نمی باشد . برخی از بهائیان عقیده دارند دوره های روحی، یادآور روش های آموزشی شاهدان یهوه میباشد و بیم آن دارند که روشهای آموزشی یکجانبه و حزبی ، جایگزین دیالوگ و گفتگوی انتقادی ، بعنوان روش پذیرفته شده در آموزش بهائی شده ونهادینه شود .

کسانی که از این روش دفاع میکنند ، پاسخ میدهند که میتوانند از سبک آموزش حزبی و گروهی بکاهند،  و متذکر شده اند کسانی که دارای تحصیلات دانشگاهی نیستند ، از روش نسبتاً آموزش مستقیم ، که در کتابهای روحی بکار رفته، بهتر استفاده می کنند . بهر روی ، تا اواخر دهه 1990 (و تا حال حاضر- مترجم)، حلقه های مطالعاتی روحی، روش آموزشی منتخب رهبری بهائیان امریکا بوده ، و کلاسهای روحی عنصر حیاتی سیستم کلاستری نوین جوامع بهائی میباشد .

            دهه هشتاد شاهد رشد آرام چاپ و نشر کتب بهائی بود ، ولی در دهه 1990 شاهد افزایش شدید و انفجاری درعرضه کتب بهائی به بازار بودیم . نه تنها موسسه انتشاراتی رسمی بهائی ، بلکه موسسات خصوصی و مستقل کوچکتر ، همچون کلمات پرس و انتشارات جرج رونالد در لندن ، کتابهای متنوعی را در حوزه های تفسیر ، اجتماعی ، داستان ، تاریخ برای همگان، بیوگرافی ، … به چاپ رساندند . این انتشارات گسترده ، عمق و گستره حیات فرهنگی بهائی را افزایش داد .

            دراواسط دهه نود ، تعداد قابل توجهی از بهائیان ( امریکایی ) ، برای گفتگو درباره آیین خود از ایمیل و فضای اینترنتی استفاده میکردند .یکی از گروههای اینترنتی، تالیسمان9 (Talisman9) بود که در اکتبر 1994 ، بوسیله جان والبریج Walbridge استاد دانشگاه ایندیانا ، برای بحث و پژوهش علمی درباره تاریخ ، دکترین و عقاید، و امور و موضوعات جاری بهائی ، ایجاد شد . در پایان سال اول ، تعداد اعضای گروه به یکصد نفر بالغ گردید و گروه بخاطر بحثهای صریح و روشن درباره موضوعاتی همچون تفسیر نصوص بهائی ، ابعاد مصونیت از خطا در امر بهائی ، حضور زنان در بیت العدل جهانی ، و امیدواری به حذف و تعطیل سانسور و بررسی کتب ، بسیار مشهور شد . ⁵⁰ بعضاً انتقاداتی هم درباره سیاستها و خط مشی های گذشته و فعلی تشکیلات امری صورت می گرفت .

            درآوریل 1996 ، مشاورین قاره ای بهائی اتهاماتی را متوجه بعضی از نویسندگان تالیسمان کرده  و مدعی شدند برخی از نوشته ها و عبارات آنها برخلاف عهد و میثاق است.⁵¹ با برخی از این افراد ، بصورت شخصی و خصوصی ، تلفنی ، و بعضاً در اواخر شب تماس گرفته شد و سوالاتی از آنها بعمل آمد. شاید مهمترین و شاخص ترین فرد گروه آقای خوان . ر . کول ، استاد مطالعات خاورمیانه در دانشگاه میشیگان بود ،که در اوایل دهه 1970 بهائی شده و سپس به لبنان مهاجرت کرده بود . کول در پاسخ به مشاورین قاره ای، هرگونه چالش با عهد و میثاق بهائی را رد کرد، و ازعضویت درجامعه بهائی خارج شد.⁵²   تعداد دیگری از پژوهشگران و عالمان هم از این روش تبعیت کردند . متعاقباً پیامی از بیت العدل در نشریه امریکن بهائی منتشر گردید که در آن تالیسمان را همسو و در راستای نشریه دیالوگ خطاب کرده بود . پیام بیت العدل تا آنجا پیش رفت که محققان و پژوهشگران تالیسمان را بعنوان ” گروهی بهائی معاند ، معرفی کرد که در صددند تا به تحریک و نارضایتی گسترده در جامعه بهائی دامن بزنند ؛ و ساختار و اصول تشکیلات بهائی را دچار تغییر و انحراف کنند، و آنها را همسو با خواسته های فردی خویش    نمایند .” ⁵³ پس از آن ، دیدگاه مشابهی توسط یک نویسنده بهائی هم ابراز شد :

” … لازم است تکرار کنیم که دخالت مشاورین قاره ای اصولاً برای هدایت و اصلاح بود و نه شناسائی افراد . ورود مشاورین نوعی فراخوان برای دعوت به روش مناسب است و نه فشار و اصرار به سوی روش صحیح دینداری ! در حقیقت،  مشاور ممکن است درباره دیدگاه یک شخص صحبت کند و تلاش کند تا اشتباهات برداشت او را نشان دهد . درعین حال ، در تحلیل نهایی ، فرد بهائی میتواند به برداشت خود پایبند باشد ، مادام که  نخواهد عقایدش را به دیگران تحمیل نماید، یا به متحریان اطلاعات غلط بدهد!“ ⁵⁴

            به نظر میرسد محتوای هر دو عبارت اینست که تعدادی عالم و پژوهشگر در تالیسمان بودند که نمی خواستند صرفاً نظرات خود را ارائه کنند ، بلکه رفتاری از خود نشان می دادند که هدف آن تقلیل جایگاه تشکیلات و نظام اداری بهائی بود. افرادی که مورد اتهام قرار گرفتند ، در مقام دفاع از خود ، با رد ادعای مخالفت با گفتمان عمومی ، اظهار داشتند که موسسات امری خود را فراتر از جایگاهی که بهاءالله و عبدالبها برای آنها در نظر گرفته اند، قرار داده اند. و ثانیا اینکه روش و گفتمان روشنفکری و عالمانه ، نوعی از گفتمان قابل قبول بهائی میباشد. بنظر میرسد که عالمان لیبرال از یکطرف، و مسولان محافظه کار از سوی دیگر- همچون مورد کلیسای عیسی مسیح مقدّسین آخرالزمان – خود را چنان از نظر ایدئولژیک جدا از هم می بینند که گروه اول تصور می کنند برای آنها تنها دو راه وجود دارد : یا ساکت شوند و یا ناقض عهد و میثاق اعلام شوند!

            والبریج در سال 1996 تالیسمان را تعطیل کرد . پس از مدت کوتاهی ، کول گروه اینترنتی جدیدی به نام تالیسمان 9 ایجاد کرد ؛ سپس گروه اینترنتی  H-Bahai را بعنوان بخشی از شبکه گفتگوی H-Net در دانشگاه دولتی میشیگان راه اندازی کرد . گروه اخیر بعنوان اولین مجمع اکادمیک مجازی برای بحث درباره موضوعات و مطالعات شیخی ، بابی ، و بهائی شناخته شد . متعاقباً جان والبریج ، و همسرش لیندا ( مردم شناس و استاد دانشگاه ایندیانا ) از جامعه بهائی استعفا کرده و خارج شدند .

بهائیان و یازده سپتامبر

            مثل بیشتر گروههای امریکایی ، بهائیان هم از وقوع حادثه 11 سپتامبر 2001 شوکه شدند . در روزهای پس از آن تراژدی ، جوامع بهائی در سراسر کشور ، به مسیحیان ، مسلمانان ، یهودیان ، مورمونها ، سیکها ، هندوها ، و سایرین پیوستند و برای آمرزش روح کسانی که ناگهانی جان خود را از دست دادند ، طلب آمرزش و مغفرت کردند  .

            برای مثال ، در 12 سپتامبر ، بهائیان در اتلانتا یک برنامه عزاداری در ” مرکز وحدت بهائی ” تشکیل دادند ؛ و چند روز بعد ، در دیتون اوهایو ، بهائیان به 60 رهبر مذهبی محلی پیوستند و پیامی را در مخالفت با خشونت دینی امضاء کردند که خاتمه آن چنین بود : ” با هدف ساختن جامعه ای بهتر در زمینه روابط نژادی ، من از هیچ کوششی برای تحقق تساوی ، عدالت ، آزادی و صلح فروگذار نمی کنم . و خود را متعهد میدانم که این اهداف را از طریق محبت ، نه نفرت ، از طریق درک و تفاهم ، نه خشم و خشونت ، و از طریق صلح ، و نه جنگ ، محقق گردانم .” ⁵⁵ بسیاری از جوامع بهائی همچنین در تلاش برای توجیه این نکته که عملکرد افراطی ها را نباید به پای اسلام و مسلمانان نوشت؛ فعال بودند .

            در روز یکشنبه ، 23 دسامبر 2001، بیانیه ای از سوی جامعه بهائی امریکا ، با عنوان ” سرنوشت امریکا ، و وعده صلح جهانی” در نیویورک تایمز منتشر شد . مقاله از تهدیدات و آزمونهایی سخن می گفت که امریکا را تبدیل به کشوری متمایز و قهرمان عدالت خواهد کرد . عبارت زیر بخشی از آن بیانیه است :

            در این لحظه بحرانی ، ما اعتقاد راسخ خود را به سرنوشت و مقدرات امریکا اعلام می داریم . ما بخوبی آگاهیم که مسیر این سرنوشت ، طولانی و توام با سختی و شکنجه میباشد ، ولی اطمینان داریم که امریکا ، از این آزمایشها ، یکپارچه ، متحد و شکست ناپذیر، ظاهر خواهد شد. ⁵⁶

            بعضی بخشهای جامعه بهائی مایل بودند که حوادث 11 سپتامبر را  نوعی حوادث آخرالزمانی تلقی کنند ، چرا که این حوادث ، بسیار شبیه رویدادهایی بود که پیش از این، شوقی افندی در خصوص بحرانهای کرة ارض ، ناشی از امتناع سران جهانی از پذیرش و تبعیت از بهاءالله و هشدارهای او ، ترسیم کرده بود! البته چنین برداشت و تفسیرهایی از سوی بهائیان بی سابقه نبوده ، و چنین اظهاراتی ، در زمان وقوع هر دو جنگ جهانی ، از سوی آنها مطرح شده بود ! بطورکلی ، بنظر میرسد که در میان جامعه بهائی امریکا       ( همانطور که درمقاله نیویورک تایمز به آن اشاره شده ) این دیدگاه وجود دارد که بخشی از نقشه الهی برای جامعه بشری ، مستلزم انهدام واز میان برداشن نظم قدیم جهان است ، پیش از آنکه نظم جدید مستقر شود .

            اگرچه پیام بیت العدل به ” رهبران ادیان جهان ” به تاریخ آوریل 2002 ، اشاره مستقیمی به حوادث یازده سپتامبر نداشت ، ولی به عواملی اشاره کرده که در ایجاد آن تراژدی موثر بوده است : مهمترین آنها عبارت بودند از ناتوانی رهبران دینی جهان از قبول این اصل که تمام ادیان بزرگ جهان از حیث ماهیت و ریشه ، یکسان و مساوی هستند . مقاله تا آنجا پیش میرود که ادعا میکند که دین های سازمان یافته فلج و بی تحرک شده و قابلیت تحرک و انعطاف در آینده را ندارند. و از آنجا که مدعی شده اند  دسترسی خاصی به حقیقت دارند، مسئول ایجاد درگیریهای تلخ ، و جدا سازی وانشقاق و تفرقه ساکنان کرة ارض میباشند.⁵⁷ بیت العدل ، در خاتمه اینطور جمع بندی میکند که رهبران ادیان جهانی باید رابطه خود را از گذشته  تعصب الود خویش قطع کنند . و سپس هشدار داده  که ” با گذشت هر روز، این خطر افزایش می یابد که آتش های برافروخته از تعصبات دینی موجب شعله ور شدن چنان جهنمی خواهد شد که ابعاد و عواقب آن غیر قابل تصور خواهد بود.”⁵⁸

 

محافل محلی بهائی در امریکا

            باز گردیم به بحث محافل محلّی ، که در فصل قبل مورد بررسی قرار گرفت . در 1960 ، کمیته تبلیغ منطقه ای،درمناطق مرکزی امریکا ، از جامعه بهائی کینوشا بعنوان جامعه ای کهنسال ، که نیازمند کمک و مساعدت از بیرون است ، صحبت به میان آورده است . یک مبلّغ مهاجر برای برپایی فایرساید و کلاس های مطالعاتی به آنجا اعزام شد ، که ابتدا شور و هیجانی ایجاد کرد ، ولی پس از مدتی دوباره شرایط به وضعیت رکود سابق برگشت . در حالی که بسیاری از جوامع محلّی در اواخر دهه 60  و اوایل دهه 1970 شاهد رشد بودند ، ولی کینوشا برای حفظ شرایط ثبات و بقای خود ، دست و پنجه نرم میکرد . تا 1970 ، تعداد اعضاء جامعه بهائی کنوشا به 15 نفر تقلیل یافت ، که تنها 10 نفر از آنها کمترین میزان مشارکت و وابستگی را از خود نشان میدادند ، و در 1979 بهائی سنتر آنجا تعطیل شد . در دهه 1980 اندکی بهبودی مشاهده گردید ، ولی این بهبود چندان نپایید . به این ترتیب ، جامعه بهائی کینوشا ، که کمک و نقش موثری در تاریخچه بهائیان امریکا داشت ، عملاً همچون بقیه جوامع بهائی، برای جلوگیری از مرگ و اضمحلال، تلاش و تقلّا می کرد . ⁵⁹

            در حالی که جامعه کینوشا به رکورد گرایید، امر بهائی دربالتیمور، به سطح جدیدی از آگاهی مدنی رسیده است . برای مثال ، در 5 سپتامبر 1963 ، بهائیان بالتیمور سالگرد روز جهانی صلح را با برگزاری مراسمی که بخوبی پوشش خبری شد ، گرامی داشتند . حدود 900 نفر از مردم نژادهای مختلف در مراسم حضور یافتند . در نتیجه چنین تلاش هایی ، آمار تصدیق امر، اگرچه با رشد اندک ، در نیمه اوّل دهه 60 ، افزایش یافت .

            پس از شورشهای پیش آمده در بالتیمور ، که بدنبال حادثه ترور مارتین لوترکینگ در 1968 روی داد ، بهائیان مرکزفعالیت خود را از مرکز شهر به مناطق حومه بالتیمور منتقل کردند . همچون سایر جوامع بهائی در سراسر امریکا، در این سالهای پر آشوب اجتماعی ، جوانان زیادی در جلسات فایرساید شرکت می کردند ، که در نتیجه آن ، جوامع بهائی در حومه شهرها ، رشد روز افزون تصدیق امر را تجربه کردند . به نوشته یک بهائی ، ورود و تسجیل مردم جوان به جامعه بهائی، در جلسات فایرساید آنچنان منظم شده بود ، که اگر در یک جلسه فایرساید ، فرم تصدیق امری امضاء نمی شد ، همگی احساس شکست و ناکامی می کردند .⁶⁰

            پس از پیروزی انقلاب ایران در سال 1979 ، تعداد قابل توجهی از بهائیان ایرانی وارد منطقه شهری بالتیمور شدند . حضور آنها موجب افزایش تنوع نژادی موجود در جامعه بهائی بالتیمور گردید . در اوایل دهه 1990 ، در آنجا چهار جامعه بهائی ، یکی در مرکز شهر ، و سه جامعه بهائی نیز در حومه بالتیمور شکل گرفته بود . با  وجود همه مسائل و مشکلات ناشی از سوء تفاهمات نژادی ، هنوز میتوان گفت که جامعه بهائی بالتیمور از وحدت مناسبی برخوردار بود ، که در میان اهالی خود بالتیمور غیر عادی می نمود. ⁶¹

            بین سالهای میانی دهه 1960 تا اوایل دهه 1990 ، جامعه بهائی ساکرامنتو هم نوسانات زیادی را از حیث حجم فعالیت ها و تعداد اعضای فعال ، تجربه کرد. در سال 1965 ، ورود چند مهاجر فعال و با روحیه، موجب شد که جلسات فایرساید منظمی راه اندازی شود ، که هر شب حدود 50 نفر را به خود جلب میکرد . تا سال 1967 ، سی و پنج فرد جدید به عضویت جامعه بهائی در آمدند و جمع اعضاء به پنجاه و پنج نفر رسید . بزودی بین افراد موجود و تازه واردین، بر سر روش های تبلیغ و سبک زندگی اختلاف بوجود آمد . این عدم توافق ها ، در بخشی عادی ، و در بخشی ناشی از تفاوتهای نژادی و طبقاتی بود .⁶²    مسائل و مشکلات به حدّی بالا گرفت و جدّی شد که از محفل ملّی برای حل آنها درخواست کمک بعمل آمد . در نتیجه این شرایط ، در پایان سال 1968 ، عملاً تمام فعالیتهای بهائی متوقف شده بود .

            با شروع دهه 1970 ، ساکرامنتو تاثیرات جنبش جوانان را تجربه کرد . با وجود مسائل و مشکلات جامعه بهائی ، طی چند سال آتی ، حدوداً بیست جوان به جامعه بهائی پیوستند و شروع به انجام تغییردر حیات جامعه بهائی کردند . یک ساختمان اجاره ای در مرکز شهر ساکرامنتو ، بعنوان بهائی سنتر تعیین ، و تقریباً هر شب جلسات فایرساید ، حلقه مطالعاتی ، و جلسات اداری درآن برپا بود . این مرکز ، محل عرضه و پاتوق انواع فرهنگ ها بود . بنابراین ، تعجبی نداشت اگر در آنجا جوانانی را با مدلهای لباس و آرایش و موی مختلف ببینی ، که چهار زانو ، روی زمین نشسته باشند و عود و اسفند و عنبر دود کنند و به سبک شرقی ها دعا بخوانند. ⁶³   و جالب آنکه سرانجام ،بر طبق  روال و سنت فرهنگی جوانان ، شاهد افت شدید و تعطیلی عضویت در آن جامعه شدیم و جامعه بهائی ساکرامنتو به دوره دیگری از عدم فعالیت نسبی قدم گذاشت . همان سبک و فرهنگ زندگی، که جوانان بسیاری را به شهر کشانده بود ، در اواسط دهه 1970 ، موجب خروج و ترک شهر گردید . بعضی از آنها فرم مهاجرت بهائی را پر کردند ، و برخی دیگر بدون اطلاع و هماهنگی ، شهر را بسوی مقصد جدید ، ترک کردند . آنها هم که باقی ماندند گویا خاکستری باقیمانده از آتش هیجان سالهای پیش بودند . پایان سمبلیک این سلسله حوادث و رویدادها ، در 1974 ، با تخلیه و ترک بهائی سنتر ، رقم خورد . از این گذشته، طی این سالها ، از اهمیت منطقه شهری کاسته شده ، و مناطق حومه شهر رونق بیشتری پیدا کرد . در نتیجه ، شهرکهای حومه ساکرامنتو مراکز ایجاد جوامع بهائی مستقل تری شد .

            در بیشتر سالهای دهه 1980 ، جامعه بهائی ساکرامنتودر حالت خواب زمستانی بود . گرچه روی کاغذ بیش از شصت نفرعضو بودند، ولی تشکیل جلسات ضیافت 19 روزه با 6-5  نفر هم غیرعادی نبود.⁶⁴  در سالهای آخر این دهه ، با تغییر مدیریت و رهبری جامعه ،با ورود جمع قابل توجهی از مهاجرین بهائی ، از جنوب شرق آسیا ، و همچنین تسجیل چند اسپانیایی زبان محلی، اوضاع اندکی تغییر یافت . جامعه متحول شده ، تصمیم به برگزاری برنامه های عمومی گرفت که از جمله آنها ، برپایی سالگرد بازدید عبدالبها از ساکرامنتو  بود . در نتیجه ، تعدادی از بهائیان غیرفعال هم وارد صحنه اجرایی شدند ، و در اوایل دهه 1990 ، میانگین حضور در ضیافت 19 روزه به 30 نفر رسید . و سرانجام ، اگرچه هرگز میزان حضور  و مشارکت در حیات بهائی ساکرامنتو در دوره سالهای دهه 60 و اوایل دهه 70 ، تکرار نشد ، ولی به نظر میاید در سالهای اخیر ، نوعی ثبات و عدم تنش و درگیری را در آنجا شاهد هستیم .

            جامعه بهائی اتلانتا نیز همچون بسیاری دیگر از مناطق در امریکا ، طی دوره آخر دهه 60 و اوایل دهه 70 ، شاهد رشد و افزایش بود ، و سپس در دهه 80  بخشی از عضویتها را از دست داد . همچون سایر شهرها ، در اتلانتا هم شاهد خارج شدن از مرکز و حرکت بسوی حومه بودیم . به نحوی که درسال 1992 ، در بزرگ شهر ( متروپول ) آتلانتا شاهد حضور هفده جامعه بهائی مستقل از یکدیگر بودیم  . کل آمار عضویت در جوامع بهائی اتلانتا نزدیک به 500 نفر بود .

            یکی از طنزهای تاریخ بهائیان امریکا اینست که در دهه 1990 ، جامعه بهائی امریکا، که زمانی دچار تجزیه و تفرقه شده بود ، دوباره نمونه ای از اصل وحدت نژادی گردید . جلسات هم نژادی هفتگی ، معروف به مردمک چشم ، در سراسر کلانشهر برپا ، و مطالب مرتبط با پیام ” نگاه محفل ملی به موضوع وحدت نژادی ” مورد بحث و بررسی صریح قرار می گرفت . اگرچه بحثها گاهی تند میشد ، ولی اصل وحدت نژادی،اجازه بیان آشکار و صادقانه نقطه نظرات و دیدگاههای مختلف شرکت کنندگان را میداد.⁶⁵  در سطح کشوری ، اتلانتا ،در میان بهائیان، پیشگام برگزاری روز ملّی مارتین لوتر کینگ بود . در سال 1993 ، منشی محفل ملی بهائیان امریکا ، رابرت هندرسون ، که اتفاقاً سیاهپوست و اهل اتلانتا بود ، بعنوان یکی از افراد اصلی شرکت کننده در مراسم بزرگداشت انتخاب شد ، و در سال بعد از آن ، نطقی درباره تغییرات اجتماعی غیرخشونت آمیز ، در مرکز مارتین لوتر کینگ ، ایراد کرد . گروه کُر انجیلی بهائیان اتلانتا هم از اعضای ثابت تعدادی از برنامه های موسیقی هفته مارتین لوتر کینگ بود  . در سالهای بعد ، محفل ملی امریکا ، اتلانتا را بعنوان شهر پایلوت و نمونه برای یک کمپین رسانه ای، با عنوان ” تصویری از وحدت نژادی ” انتخاب کرد .

            به نظر میرسد  اتلانتا ، برخلاف جوامع بهائی کالیفرنیای جنوبی ، همسو با جامعة بالتیمور ، مشکلاتی در تلفیق و همسان سازی بهائیان ایرانی و امریکایی داشته است . ضمن وجود مشکلاتی که قبلاً برشمردیم ، بنظر میرسد نوعی حالت خود برتر بینی در یکسو ، و نوعی رنجش و عصبانیت در سوی دیگر ، گاه و بیگاه مشاهده گردیده است . لذا ، در مجموع ، احساس بهائیان امریکایی در اتلانتا این بود که سرازیر شدن بهائیان ایرانی به آنجا ، باعث بهتر شدن جایگاه و موقعیت آنها شده است . ⁶⁶