سركار خانم دكتر مهرانگیز كار حقوقدان، فعال حقوق بشر و مدافع حقوق زنان ، طی سخنرانی در مراسم دویستمین سالگرد تولد طاهره قرة العین در جمع بهائیان ایرانی مقیم ویرجینیای امریكا ، از مقام طاهره به عنوان یك زن ایرانی بهائی تجلیل به عمل آورد. جلسه به خوبی و خوشی و شادی ادامه داشت تا اینكه خانم كار در قسمت پایانی سخنرانی خود از حاضرین در كنفرانس پرسید :
” چشمان خود راببندید وتصور كنید كه طاهره با همان شجاعت الان بیاید، آیا می تواند نامزد عضویت در بیت العدل شود؟ “
خانم كار بعد از آن در صفحه ی فیس بوك خود نوشت:
” با مطرح شدن این سئوال جلسه منقلب شد، پاسخ قانع كننده ای نشنیدم امید كه آنها نیز از كاستی های تبعیض آمیز و جنسیتی دیانت خود بدون توسل به “توجیه دینی” بگویند. احترام به جنسیت با مدح و ثنای طاهره كامل نمی شود مگر اینكه بیت العدل به برابری جنسیتی در حیطه ی اقتدار خوداقتدا كند”
سئوال خانم كار از چرائی عدم حضور زنان در بیت العدل، عكس العمل های مختلفی را به همراه داشت و تعدادی از بهائیان و غیربهائیان در فضای مجازی به اعتراض و بعضاً به دفاع از ایشان پرداختند. دراین مقاله سعی شده است تا خلاصه ای از روند مباحث و مطالب عنوان شده در گفتگو ها به سمع و نظر دوستان برسد.
جناب كاویان صادقزاده میلانی از دست اندركاران این كنفرانس در واكنش به سخنان خانم كار، اعتراض ایشان به عدم حضور زنان در بیت العدل را ناشی از نتیجه گیری غیر تاریخی و خوانش غلط ایشان از واقعیت جامعه بهائی دانست و با اشاره به اهمیت زنان در جامعه بهائی و حضور پررنگ آنها در تشكیلات اداری در سطوح مختلف ملی و محلی و همچنین دادن اولویت تحصیل و آموزش وپرورش به زنان، این پدیده را تغییری بنیادی در ماهیت جامعه دانست كه ثمرات آن به جامعه ی زنان و همه ی بشر خواهد رسید. او همچنین عضویت در بیت العدل را خیلی با اهمیت ندانست كه زنان علاقه ای به حضور در آن داشته باشند . خانم كار در جواب اعتراض كاویان، اظهار داشت :
” آنچه منظور ورود من به این بحث بود نفی دیگر دستاورد های زنان بهائی نبود. وجوه مثبت قبول، و بنده هم در نفی آن حرفی نزده ام اما اگر هزاران دلیل اثباتی بیاورید به این پرسش بسیار ساده و دوستانه پاسخ نداده اید. حتی اگر بگوئید نمی دانم و باید پیرامون آن تأمل كرد وموضوع را به بحث گذاشت، به دیانت خود بیشتر خدمت كرده اید تا اصرار براین داشته باشید كه نهاد بیت العدل اصلاً واجد اهمیتی نیست؛ حتی با این فرض هم زنان باید به قدر مردان فرصت حضور در آن را داشته باشند. اگر من با تكیه به شخصیت طاهره پرسشی را طرح كردم برای آن بود كه به پرسش خود قدرت و قوتی داده باشم، طاهره اسطوره نیست، آئین باب را او اعلان كرده و بهائیان از آن پیشینه می آیند .این همه فرافكنی پیرامون موضوع از چیست؟ چرا پاسخ ها تناسبی با سؤال ندارد؟ عضویت زنان همسان مردان در بیت العدل یك حق است همین و دیگر هیچ. خود دانید و مصالح دیانتتان. اما یادتان باشد كه مصلحت هر مكتبی این است كه به روز بشود.”
اوخطاب به كاویان گفت : ” شما مثل همه ی دینداران با سئوال مشكل دارید چرا در دیانت بهائی كه طاهره در پیشینه ی تاریخیش مثل ستاره می درخشد، زنان به لحاظ جنسیت از عضویت در بیت العدل محروم مانده اند و امثال شما روشنفكران بهائی توجیه گرش شده اید؟ والسلام نامه تمام. “
كاویان در جواب گفت :
” این فرمایش شما حمله ی شخصی است، بنده با سئوال مشكلی ندارم همان جا هم بهائیان حاضر برای شما كف زدند و تشویق كردند ولی شما در مقاله ی خود نوشتید كه آشوب شد و جلسه بهم ریخت و مانند آن، كه به دور از حقیقت است. همانجا هم سی دقیقه روی مسئله بحث شد و از بهائی و مسلمان، متخصص و غیر متخصص نظر دادند. این واقعیت كه جامعه بهائی انتقاد پذیر است و چالش پذیر با جمع بندی بالا نمی خواند. “
چند ساعت بعد از انتشار یادداشت كاویان در فیس بوك، مقاله ای با عنوان “كاستی های تبعیض آمیز؟” خطاب به خانم كار در سایت رسمی بهائی (سایت نگاه) منتشر شد.
خانم مونا نویسنده ی مقاله یاد شده، با تأیید نكات مثبت و جالب در سخنرانی خانم كار و برداشت جدیدی كه ایشان از شخصیت طاهره ارائه دادند، به نكات تأمل برانگیز در سخنان ایشان پرداخته و دلیل برخی از این اظهارات را عدم اطلاع دقیق خانم كار از موازین و آموزه های دیانت بهائی دانستند.
مونا با اشاره به بیان حضرت بهاءالله كه گفته است:
“امروز انسان كسی است كه به خدمت جمیع من علی الارض قیام نماید.”
نتیجه گیری كرد كه در دیانت بهائی مرزی برای خدمت مرد یا زن، مؤمن یا مشرك، سیاه یا سفید، عرب یا عجم و امثالهم وجود ندارد او در قسمتی از مقاله در مورد جایگاه بیت العدل و برابری اعضاء آن باسایر بهائیان می نویسد:
“سركار خانم كار بدانند و مطمئن باشند كه علیرغم مقام منیع و رفیع و شامخ بیت العدل اعظم در منظر بهائیان جهان و علیرغم اهمیت انكار ناپذیر قدر و شأن و منزلت بی بدیل آن مرجع و معهد مطاع و قانونگذار، عضویت در آن نهاد عالی مقام، لزوماً هدف غائی هیچ فرد بهائی نبوده و نباید باشد؛ چه كه عضویت در بیت العدل اعظم تنها یكی از طرق خدمت به عالم انسانی است و نشان دهنده بهتری و برتری نفوس منتخب نبوده و نیست.”
او درآمد اعضای بیت العدل با سایر كاركنان آن مركز مانند باغبان، آشپز، حسابدار، نظافتچی و غیره را یكسان معرفی نمود و ادعا كرد كه در هنگام نهار، اعضای بیت العدل در سر آن میزی می نشینند كه باغبان و نظافتچی یا حسابدار ممكن است در كنارشان باشند.
مونا با اشاره به حرام بودن كاندیدا شدن در دیانت بهائی، این تصور خانم كار را كه طاهره در صورت برگشت به جهان خاكی درخواست عضویت در بیت العدل را می نمود اشتباه خواند و تصور اعلام نامزدی طاهره را محال و ناروا و خلاف اصول اولیه ی اعتقادی وی برشمرد.
مونا در جواب خانم كار كه عضویت زنان همسان با مردان در بیت العدل را یك حق شمرده بود پاسخ داد كه عضویت در بیت العدل اعظم یك نوع خدمت است و خدمت از دیدگاه بهائی یك وظیفه است نه یك حق.
مونا در قسمت پایانی مقاله، حكمت های مطرح شده از سوی برخی از بهائیان در مورد علت عدم حضور زنان در بیت العدل همچون ساعات كاری زیاد و طاقت فرسای اعضای بیت العدل، حضور دائمی و بی وقفه در جلسات كه می تواند مانعی باشد برای خانم های باردار یا مادرانی كه فرزند خردسال یا شیر خوار دارند را رد نكرد ولی آن ها را استنباطات شخصی بهائیان شمرد وهیچیك را نظر رسمی دیانت بهائی ندانست.
جناب نظام میثاقی نیز با اعلام این که خیلی از بهاییان، عضویت رجال در بیت العدل را از روی باور و اطاعت پذیرفته و برای آن استدلالی ندارند؛ اعتراض خانم کار به عدم حضور زنان در بیت العدل را بیجا ندانست و عدم حضور پنجاه درصد از افراد جامعه بهایی در بیت العدل را برای فرد غیر باورمندی چون خانم کار،پرسش برانگیز خواند.
نظام، ضمن تشکر از خانم کار که شخصیت طاهره را به عنوان ” نوری نمادین در تاریخ ظلمانی ” شناسانده است ادعا کردکه اگر طاهره یا طاهره های نوعی، حاضر بودند و بهایی می شدند با توجه به روش انتخابات بیت العدل هیچگاه نامزد انتخاب نمی شدند.
جناب منصور تأیید در دفاع از خانم كار، خطاب به مونا نوشت:
” خانم كار یك سئوال ساده كرد و جوابش را نه شما دادید و نه نظام خان و نه جناب میلانی، اگر زنان در دیانت بهائی مقامشان از مردان بالا تر است و یا مساوی با آنان، پس چرا نمی توانند به عضویت بیت العدل در آیند؟ اگر عضویت در بیت العدل مهم نیست چرا باز نمی توانند عضو شوند؟ جواب ندارید بگوئید جواب ندارم؛ نه اینكه مسائل بی ربط دیگر را مطرح كنید “
منصور تائید در جواب كاویان كه گفته بود ” فقط نه زن بهائی از انتخاب محرومند” نوشت:
” شما دكتر هستید ولی من فیزیك وریاضی خوانده ام، استدلال شما مبنی بر این كه فقط نه زن بهائی از انتخاب محرومند اساساً پایه ی علمی ندارد. مثل این است كه قانونی باشد كه فرضاً سیاهان نمی توانند در امریكا رئیس جمهور شوند، آیا این به آن معنا است كه فقط یك سیاه پوست نمی تواند رئیس جمهور شود؟ به قول عرفان ثابتی جل الخالق ! “
آقای تأیید در جواب یكی از احبا كه گفته بود تو در خواب غفلت هستی، پاسخ داد: ” من در خیلی از زمینه های زندگیم در خواب غفلت هستم ولی توی این بحث كاملاً بیدارم. “
جناب پژمان محبوبی یكی دیگر از بهائیان نوشت:
” انتقاد خانم كار، انتقاد جدیدی نیست. این مسئله همانطور كه در كامنت نظام میثاقی آمده با سهم نیمی از اعضای حی و حاضر یك جامعه ارتباط دارد، یعنی فانتزی تاریخی خانم كار حتی در مقاله ای كه موضوعش انتقاد از عدم عضویت زنان در بیت العدل باشد جلف وبی ربط و نشان از ناآگاهی ایشان از اهمیت موضوع دارد؛ اما آش ایشان از این هم شورتر است. اگر نویسنده در یك نوشته ی یك صفحه ای كه درباره ی شخصیتی ممتاز و تاریخی می نگارد از عدم عضویت این فرد درجمعی كه ۱۱۰ سال بعد از اعدامش تشكیل شده است، شكایت كند باید بداند كه زمان بازنشستگی و استراحتش رسیده است. “
خانم بهاره مقدم نیز ضمن دفاع از خانم كار و انتقاد از كاویان صادقزاده در صفحه ی فیس بوك خود نوشت:
” خانم مهرانگیز كار به عنوان یك غیر بهائی و طرفدار حقوق زن، به خوبی از مقام طاهره به عنوان یك زن آزاداندیش ایرانی بهائی دفاع كرد. ولی به دلیل عدم آشنائیش با نظامات بهائی به عدم حضور زنان در بیت العدل اعتراض كرد. این اعتراض را خیلی از احبا در دنیا از جمله جناب عرفان ثابتی نیز دارند. به عهده ی بیت العدل اعظم است كه این تبعیض آشكار را حل كرده و بهانه را از دست طرفداران نهضت زنان بگیرد. كاویان چكاره است كه خود را نخود هر آش كرده و با چهره ی خشن و لحن تند و گزنده اش اظهار نظر كرده و حال دیگران را میگیرد؟ من اگر جای كاویان بودم، در مقابل انتقاد خانم كار می گفتم در این مورد حق با شماست و ما زنان بهائی منتظریم تا معهد اعلی به موقع خود مشكل را حل نماید؛ نه اینكه با بی احترامی با میهمان دعوت شده برخورد كنیم “خانم كتایون تقی زاده در كامنتی كه كپی آن برای خانم كار نیز ارسال شده بود در پاسخ بهاره و به دفاع از كاویان اقدام به فحاشی و بیان الفاظ ركیك نمود. خانم كار كه در جریان این گفتگو قرار داشت نوشت: ” لطفاً این ها را تگ نفرمائید. من با این زبان آشنا نیستم مسلمان و بهائی و بی دین اجازه ندارند این زبان را در صفحه ی من اشاعه دهند “
جناب پژمان محبوبی هم به انتقاد خانم كار اعتراض داشت او گفت:
” لُبّ كلام من این است، انتقاد كردن وقتی مفید است كه پشتش كمی اطلاعات باشد. برازنده ی خانم كار نیست كه به صورت رندوم انتقاداتی كه به ذهنش می آید را بیان كند. “
او در كامنتی گفته بود: ” مقاله ی خانم كار در مورد طاهره در حد كپی پیست یك دانش آموز دبیرستانی از كتاب تاریخ نبیل زرندی است. سئوال ایشان در موضوع نامزد شدن طاهره در بیت العدل نشان می دهد كه ایشان از ابتدائی ترین فكت های انتخابات بهائی بی اطلاع است. “
جناب شاهین ایقانیان نیز در پستی نوشت :
” بحث معافیت خانم ها از خدمت در بیت العدل این روز ها دوباره شدت گرفته است. این كه چرا خانم ها از خدمت در بیت العدل معافند، جوابش این است كه چون عبدالبهاء گفته و دلیلش بعداً مشخص می گردد. “
او قبول این حكم تبعیض آمیز را ” اعتماد بهائیان به قول حضرت عبدالبهاء ” دانست و گفت:
” اعتماد به بهاءالله بی دلیل و كوركورانه نیست بلكه نتیجه ی تعمق در آثار و آموزه های او و مشاهده ی ۱۷۰ سال ثمر بخشی این آموزه ها است. “
او ادامه داد: ” اگر دوستان پرسشگر حقیقتاً به دنبال یافتن دلیل این اعتماد هستند باید مثل بهائیان تعمق كنند و تاریخ این آئین را بخوانند. نه اینكه در این یا آن كنفرانس در چند دقیقه و یا در یك مقاله انتظار پاسخی قانع كننده داشته باشند. “
اما داریوش احمدی از افراد غیر بهائی در جواب شاهین نوشت:
” بهائیان معمولاً اساتید چیره دستی در عوض كردن صورت مسئله هستند مثلاً در پُست شاهین ایقانیان اولاً، زنان از خدمت در بیت العدل معاف نیستند بلكه ممنوعند. ثانیاً، كسی اصرار ندارد كه حكمت آن را بداند كه موظف باشد به آثار بهائی مراجعه نماید. انتقاد در این است كه چرا به هر دلیل و حكمتی بین زن و مرد تفاوت قائل شده اید و به دروغ شعار تساوی حقوق رجال و نساء سر می دهید؟ اگر اعتراف كنید كه تساوی نیست كسی با شما كار ندارد “
بالاخره كاویان صادقزاده به توصیه ی بزرگتر ها و برای اینكه كار به جای باریك نكشد، از خانم كار عذرخواهی نمود. او در صفحه ی خود نوشت:
“دوستان عزیز من لازم می دانم در محضر همه ی دوستان فیس بوك از محضر خانم مهرانگیز كار پوزش بخواهم دوستان عزیز خواهشمندم همه ی لینكها و كامنت های حقیر در گفت و شنود با خانم كار را نادیده بگیرید و لینك ها رااز صفحه ها پاك بفرمایید.”
كاویان برای دلجوئی از خانم كار، ضمن اعلام عذرخواهی و ارسال آن برای برخی از ژورنالیست ها و نویسندگان، ایشان را برای اجرای سخنرانی در كنفرانس ماه آینده ی شیكاگو دعوت كرد.
به این ترتیب منن سخنرانی خانم كار از یوتویوپ حذف شد و همه ی گفتگوها و بحث و جدلها نیز از صفحات فیس بوك پاك گردید و نشانی از سئوال و جواب ها باقی نماند!.
اما جناب مهران شادلو، از بهائیان متعصب در صفحه ی فیس بوك خود، حكمت عدم امكان شركت زنان در بیت العدل را، مسئله ای ثقیل و خارج از درك و فهم خانم كار خواند و به ایشان پیشنهاد کرد که به جای توهین به مقدسات و اعتقادات بهائی، به فكر احیای حقوق دیگر زنانی باشد كه در سراسر دنیا به حقوق آنان تجاوز می شود. او مسئله ی حقوق زنان در دیانت بهائی را به قدری واضح و روشن دانست كه نیازی ندارد امثال خانم كار به دنبال احیای آن باشند.
مهران خطاب به خانم كار گفت:
” هرچند كه جناب میلانی با بزرگواری تمام برای اشتباهی كه مرتكب نشده بود از شما عذرخواهی كرد؛ ولی فكر می كنم این شمائید كه باید از جامعه جهانی بهائی برای اظهار نظر های بی پایه و اساستان عذر خواهی كنید “
او ادامه داد: ” شما نمی توانید به خود اجازه دهید به یك دیانت جهانی توهین كنید. دیانت بهائی بیش از هر مذهب و مسلك دیگری افراد عالم و دانشمند تربیت كرده است. شما فكر می كنید درك و فهمی بیشتر از این افراد دانشمند و عالم دارید؟ “
او در ادامه خانم كار را به مطالعه ی آثار بهائی دعوت كرد تا از نور هدایت امر بهائی محروم نگردد.
اظهار نظر وی، مورد انتقاد تعدادی از دوستان او، از جمله خانم ویدا بالی خانی واقع شد.
ویدا گفت: ” تا آنجا كه می دانیم، این صاحب خانه است كه باید حرمت میهمان را نگه دارد. گویا این نیز در مكتب شما متفاوت است ! خانم كار نیازی به قضاوت شما در مورد دفاع از حقوق زنان ندارد. دنیا با فعالیت های ایشان آشنا است. اگر سؤال پرسیدن در مكتب شما، مخصوصاً از جانب كسی كه هم مذهب شما نیست، گناه كبیره است؛ بهتر است هم مذهبی های خودتان را دعوت كنید میهمانتان شوند و راحت تر بر دهانشان چسب بزنید تا مبادا سئوال كنند. “
جناب ایرج نظری هم مهران را مورد انتقاد قرار داد و تذكر داد كه: ” دیگران مجبور نیستند مثل بنده و شما مسئله ای را تعبداً قبول كنند؛ هرچند كه ما به حضرت بهاءالله ایمان داریم و بیت العدل اعظم را مصون از خطا می دانیم . الآن اقلاً ده ها دلیل در ذهن این عبد بوجود آمده كه دلالت بر حكمت عدم حضور بانوان در بیت العدل را روشن می نماید ولی این ذهنیات به طور یقین ناقص است مثلاً همین مرخصی بعد از زایمان. آیا می شود عضوی از معهد اعلی به خاطر مسئله ای شخصی بتواند مثلاً نه ماه یا بیشتر غیبت داشته باشد؟ “
دکتر عرفان ثابتی از بهائیان سرشناس مقیم انگلیس نیز در داستان خانم كار، حق را به ایشان داد. او در جواب مسعود سلطانی كه از او پرسیده بود: ” راستی عرفان عزیز شما انتقاد خانم كار از عدم عضویت زنان در بیت العدل را چگونه ارزیابی می كنید؟ “
جواب داد: ” به نظرم انتقاد خانم كار بجا بود از مشاهده ی این یادداشت شوكه شده ام و بسیار بسیار متأسفم “
جناب بیژن معصومیان نیز طی یاداشتی از خانم كار تقدیر كرد و گفت :
” ایشان در سخت ترین شرایط از حقوق جامعه بهائی دفاع كرده است و نباید مورد اعتراض قرار گیرد. “
بیژن سطح انتقاد پذیری احباء را پائین دانسته و از آنها خواست تا سطح انتقاد پذیری خود را بالا ببرند زیرا: ” از این به بعد اعتراضات بسیار به ما خواهد شد؛ و باید با نهایت مهربانی و سعه ی صدر به سئوالات پاسخ منطقی داد. “
بالاخره پای محفل ملی امریكا نیز به میان آمد، منشی محفل ملی امریكا كه به نوعی متولی دعوت خانم كار به كنفرانس بود، در پاسخ به نامه ی یكی از بهائیان تذكراتی داد كه تا حدودی راه گشا بود. جناب كنت باورز منشی محفل در بیانیه ای ضمن اعتراض به برخی از بهائیان بدلیل انتقادات سنگین آنها به خانم كار، نزاع و جدال را تقبیح نمود و با اشاره به سخنان بهاءالله و عبدالبهاء ، درخواست نمود كه: ” در كلمات احدی به دیده ی اعتراض ننگرید. ” او از اینكه برخی از بهائیان بدلیل سخنان یك غیر بهائی، اعتقادات خود را زیر سؤال برده و شروع به حدس و گمان كردند و تخیلات خود را در مورد علل عدم حضور بانوان در بیت العدل بیان داشته اند، اظهار تعجب كرد و از بهائیان خواست تا به جای نكوهش خانم كار، توضیح دهند كه این اصل را با توجه به ایمان خود می پذیرند؛ هر چند كه پاسخ مشخصی برای آن ندارند. در این بیانیه توضیح داده شده است كه عدم عضویت زنان در بیت العدل، دلیلی بر برتری مردان بر زنان نیست و سعی شده است تا از خانم كار به خاطر توهین هائی كه به او شده است دلجوئی گردد .
خانم رها ثابت نیز در مطلبی طولانی با عنوان “طاهره یا طاهره ها” با تجلیل از كار تحقیقی خانم كار در مورد طاهره، سئوال پایانی ایشان را از نوعی دیگر دانست. رها با اشاره به اینكه طاهره یك نفر نبوده و طاهره های متعددی در ایران و سراسر دنیا وجود دارد، امكان حضور زنان در بیت العدل را منوط به افزایش استعداد نفوس دانست و امكان تحقق آنرا به آئین بعدی محول نمود. او گفت: ” اگر روزی، یكی از این طاهره ها با شجاعت، خردورزی و دانش بگوید امروز روزی است كه زنان هم می توانند عضو بیت العدل شوند شاید آن زمان روز تولد دیانت و آئین جدیدی باشد. ” رها به صورت ضمنی امكان حضور زنان در بیت العدل اعظم را منوط به آینده و وقوع آنرا احتمالاً به زمان ظهور دیانت بعدی موكول نمود . براساس این بیان، خانم كار فعلا” باید دندان روی جگر گذاشته و صبر كند تا موضوع را در دیانت بعدی یعنی حداقل هشصد و سی سال بعد پیگیری نماید.!
در این میان جناب سربی مدیر تلویزیون مردم در امریكا كه ظاهراً دل خوشی نیز از تشكیلات بهائی امریكا ندارد با قرار دادن متن سخنرانی خانم كار در سایت یوتویوب و صفحه ی فیس بوك “مردم تی وی” و نمایش آن در روز های مختلف، پرسش خانم كار در مورد چرائی عدم حضور زنان در بیت العدل را منطقی دانسته و توجیهات مختلف برخی از بهائیان در مورد دلایل عدم حضور زنان در بیت العدل مثل مسئله ی بارداری و غیره را بی اساس دانست.
جالب این كه ماجرا تازه داشت ختم به خیر می شد كه جناب تورج امینی تاریخ نویس بهائی كه معمولاً با تاخیر در صحنه حاضر میشود و می خواهد حرف آخر را بزند در مقاله ای با عنوان “طاهره خیالی ، طاهره های حقیقی” با طرح سئوال خانم كار، در مورد چرائی عدم حضور زنان در بیت العدل مجدداً باب گفتگو در این موضوع را باز كرد او با تعصب نهفته در افکارش همان پاسخ كاویان صادقزاده را با بیانی زیباتر مطرح نمود و پرسش خانم كار و اعتراض ایشان به سیستم اداری آئین بهائی را ناشی از بد خوانی تاریخ بابیه و همدستی ایشان با تفكرات فمنیستی و لیبرالیستی دانست و با قبول این كه دیانت بهائی برای پرسش خانم كار جوابی ندارد؛ سعی كرد که موضوع عدم حضور زنان در بیت العدل را در شمار مسائل غامض و لاینحل ادیان الهی قلمداد نماید كه مردم قادر به درك و فهم آن نیستند؛ و شارع نیز به همین دلیل نمی توانسته است حكمت آن را بیان نماید. بعد هم با ذكر این مطلب كه: ” بسیاری از مؤلفه های آئین بهائی به مذاق پیروان سایر ادیان الهی خوش نمی آید و دیانت بهائی موظف نیست تا برای خوشایند دیگران به آب و آتش بزند. ” به نوعی دخالت و سئوال دیگران را بی معنی دانست. او در ادامه برای اینكه جامعه بهائی در آینده مجبور نباشد تا از همه ی حركت های طاهره كه بعضاً با برخی از آموزه های بهائی مغایر است، دفاع نماید؛ اصلاً او را بهائی ندانست و از طاهره به عنوان فردی كه با اعتقادات بابی زندگی كرده و جان باخته است، یاد كرد؛ و مطالعات خانم كار در تاریخ بابیه را سرسری و شخصیت مورد تمجید او را خیالی معرفی نمود. بعد هم برای این كه مورد سؤال دیگران قرار نگیرد كه: ” اگر طاهره بهائی نیست چرا از او به عنوان پرچمدار آزادی و تساوی حقوق زن و مرد و اولین زن روشنفكر در دیانت بهائی یاد می شود ؟ “
می نویسد: ” درست است كه طاهره منحصر به فرد است، اما هزاران بانوی منحصر به فرد دیگری هم در دیانت بهائی وجود داشته اند. ( معنی منحصر به فرد هم روشن شد!) كه نامشان در صفحات تاریخ گم شده است، زنانی كه اگر امروز حاضر بودند نه تنها هوس نامزد شدن در بیت العدل را در سر نداشتند، بلكه هیچگاه نمی گفتند كه چرا ما از عضویت در بیت العدل محروم شده ایم. “
امینی با ذكر نام چند زن بهائی گمنام كه نقش چندان مهمی در تاریخ بشریت نداشتند، مانند خانم مونا محمود نژاد، بهیه نادری، ژینوس محمودی، عصمت طهرانی، علویه خانم ماهفروزكی و غیره و همسطح دانستن آنها با طاهره، عملاً نشان داد كه یا طاهره را بدرستی نشناخته است و یا معنی كلمه ی منحصر بفرد را نمی داند.
در خلال گفتگو در مورد بحث تساوی حقوق زن و مرد و لزوم حضور زنان در بیت العدل افراد زیادی از جامعه بهائی و خارج از آن در بحث ها وگفتگو ها شركت داشتند و نظرات ارزشمندی را ارائه دادند كه ضمن پوزش، به دلیل رعایت اختصار از آوردن همه ی نظرات خودداری می گردد.
در پایان باید گفت :
خیلی از عزیزان كه در این بحث و گفتگو شركت كرده و به عنوان مخالف و یا موافق اظهار نظر كرده اند نه تنها به سئوال خانم كار در مورد علت عدم حضور زنان در بیت العدل پاسخی منطقی ندادند؛ بلكه اصلاً سؤال ایشان را نیز متوجه نشدند. برای خانم كار مهم نیست كه یك زن فرهیخته در رهبری جامعه بهائی حضور داشته باشد یا نه، اجازه ی شركت خانم ها در مراسم حج بهائی داده شود یا داده نشود، ارث متوفای بهائی به تساوی بین زن و مرد تقسیم گردد یا نگردد، مهریه ی زن شهری با زن روستائی تفاوت داشته باشد یا نه، خانم ها اجازه شركت در جنگ و دفاع را داشته باشند یا نه. به نظر من آنچه برای خانم كار اهمیت دارد تبعیض و عدم تساوی موجود بین مرد و زن در دیانت بهائی است وقتی آموزه ی تساوی حقوق رجال و نساء، به عنوان یکی از تعالیم مهم و بدیع و اساسی دیانت بهائی معرفی می گردد و در مورد آن تبلیغ می شود، نباید به بهانه های مختلف بر این قاعده ی كلی استثناء زد.
نویسنده:سینا نعیمی
منبع:بحر فنا
مقالات مرتبط
