فرجام فرخنده(کتاب چهارم)

“ای پیامبر! تو بیم دهنده‌ی مردمان از روز واپسینی و برای هر قومی، هدایتگری وجود دارد.” «سوره‌ی رعد، آیه­ی 7» 
خداوند متعال، آن هنگام که در غدیر خم، با نزول آیه‌ی تبلیغ، بر رسول خود فرمان داد تا موضوع امامت و سرپرستی علی بن ابی‌طالب و فرزندانش بر امّت اسلام تا روز قیامت را به مردم ابلاغ کند، به پیامبرش فرمود که انجام نیافتن این دستور، مساوی با عدم انجام رسالت الاهی از سوی اوست. آن هنگام نیز که امر امامت علی بن ابی‌طالب و فرزندانش علیهم السّلام تا قیامت بر مردم ابلاغ شد، فرشته‌ی وحی را فرو فرستاد و اعلان فرمود که دین اسلام، همان دین مورد رضایت اوست که با اعلام امامت علی بن ابی‌طالب، به اکمال رسیده است.
به راستی چرا این فرمان، این قدر اهمّیّت داشت؟ آیا جز این بود که خداوند متعال می‌خواست تا سرانجام دنیا، راه هدایت را به مردم نشان دهد؟ آیا جز این بود که امامت و سرپرستی مردم از سوی جانشینان پیامبر، تبیین کننده‌ی علّت خاتمیّت او بر پیامبران الاهی بود؟ آیا چنین نبود که تکلیف هادیان جامعه‌ی بشری تا روز رستاخیز، در غدیر خم و در سایه‌ی معرفی رشته‌ی امامت معیّن شد؟ کتاب چهارم از مجموعه­ ی فرجام فرخنده، به بررسی این موضوع از همان هفت منظر پیش گفته خواهد پرداخت.