جای پای تزار

تفرقه ­افکنی در میان صفوف مسلمانان، همواره یکی از مهم‌ترین سیاست‌های شوم استعمار برای تضعیف مسلمانان و غارت آنان بوده است. روسیه‌ی تزاری پس از آن که بخش‌های مهمّی را از کشور عزیزمان در دو معاهده‌ی ننگین گلستان و ترکمان چای، از سرزمین اصلی جدا کرد؛ برای تسلّط بیشتر بر منابع آن، از فرصت ایجاد شده در فتنه‌ی باب سود جست و بر اختلافات ناشی ­شده از ادّعای باب در میان مسلمانان، دامن زد. 

ابتدا توسط یکی از عوامل گوش به فرمان خود در دربار قاجار به نام منوچهر خان معتمد الدّوله، باب را پناه داد. در ماجرای اعدام او، کنسول روسیه حاضر شد و بر جنازه‌ی او گریست. پس از ترور نافرجام ناصرالدّین شاه قاجار، به طرّاح اصلی ترور یعنی بهاء­الله پناه داد و مانع از مجازات او توسط دولت شد. 

بهاییان را برای ایجاد مرکز عبادی خود در عشق آباد آزاد گذاشت و به مخالفان حکومت ایران در آن شهر پناه داد و …

البتّه بهاییان نیز توسّط عبدالبهاء تعهّد کردند که هیچ­گاه علیه دولت روسیّه که دشمن اصلی کشورمان در آن روزگار بوده، اقدامی نکنند؛ حتّی در حقّ امپراطور روسیه جناب الکساندر سوم، دعاهایی نیز توسط عبدالبهاء صادر می‌شود.

«جای پای تزار» به نقش دولت روسیّه‌ی تزاری در نشو و نمای بهاییان و حمایت بی­ چون و چرای آن دولت از این فرقه می‌پردازد و در این مسیر، تنها به کتاب‌های بهاییان استناد می‌کند.