ممیزی آثار در بهائیت!
“irani” در “چه خبر نوشته است:
امروز در سایت ” ویکی پدیا”که بطور جانبدارانه ای نوشته های بهائیان را می آورد و اجازه ویرایش هم نمی دهد مطلب جالبی را در مورد ممیزی وسانسور آثار نویسندگان بهائی توسط “بیت العدل ” دیدم که از وجودش در ویکی پدیا تعجب کردم .دیدم خوب است دوستان دیگر هم ببینند.چون ممکن است بعدا توسط دوستان بهائی ویرایش و حذف شود!:(ویکی پدیا،دانشنامه آزاد):
“…دنیس مک‌ایون می‌گوید همه نویسندگان بهائی اعم از آکادمیک و غیر آن باید برای تنبیه نشدن هر نگاشته‌ای را – ولو قرار باشد در مجله‌ای آکادمیک به طبع رسد – پیش از انتشار برای تایید به کمیته‌های رسمی بازبینی بهائی بسپارند.[۲] خوان کول معتقد است آیین بهائی درست به مانند سانسوری از آغاز صنعت چاپ در دولت‌های خاورمیانه اعمال شده، فرایندی از خودسانسوری را به همه بهائیان تحمیل می‌کند.او می‌نویسد این الزام منجر به مناقشاتی بین نویسندگان و نهادهای بهائی در طول سالهای درازی شده‌است و اگر چه تشکیلات بهائی این الزام را موقتی می‌نامند اما برای چیزی نزدیک یک قرن به طول انجامیده و به نظر می‌رسد بیت العدل در پی آن است که برای زمانی بسیار طولانی ادامه داشته باشد. به نظر او سانسور قبل از انتشار یکی از مهمترین آموزه‌هایی است که نویسندگان بهائی را از نوشتن درباره مجادلات تاریخ معاصر بهائیت باز می‌دارد. شایان ذکر است که هرگز در باره تاریخ این جامعه از حدود سال ۱۹۵۰ مطلب مفصلی نگاشته نشده‌است. تاریخ معاصر بهائیت از آنجا که به مشروعیت گردانندگان فعلی بیت العدل مربوط است به عنوان منطقه ممنوعه بوده‌است. با این که گفته می‌شود این بازبینی ادبی محدودیتی برای انتشار یافته‌های تحقیقی ایجاد نمی‌کند در سال ۱۹۸۸ اعضای بیت العدل مقاله‌ای آکادمیک که از توانایی عضویت زنان در بیت العدل حمایت می‌کرد را سرکوب کردند. نویسندگان آن مقاله از انتشار آن به هر نحوی از وجوه منع شدند.”
بازبینی آثار بهائیت قبل از انتشار
از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
“بررسی بهائی” اشاره می‌کند که افراد بهائی باید قبل از انتشار هر مطلبی درباره این آیین از موسسات بهائی اجازه بگیرند. آنها این بررسی را برای محافظت از تعالیم دیانت بهائی به خصوص با توجه به آزار بهائیان در ایران و سایر نقاط جهان لازم می‌دانند. برخی این اجبار را نوعی سانسور می‌دانند خصوصا که متخلفین مجازات می‌شوند.[۱][منبع دست اول]
انتقادات
دنیس مک‌ایون می‌گوید همه نویسندگان بهائی اعم از آکادمیک و غیر آن باید برای تنبیه نشدن هر نگاشته‌ای را – ولو قرار باشد در مجله‌ای آکادمیک به طبع رسد – پیش از انتشار برای تایید به کمیته‌های رسمی بازبینی بهائی بسپارند.[۲] خوان کول معتقد است آیین بهائی درست به مانند سانسوری از آغاز صنعت چاپ در دولت‌های خاورمیانه اعمال شده، فرایندی از خودسانسوری را به همه بهائیان تحمیل می‌کند.او می‌نویسد این الزام منجر به مناقشاتی بین نویسندگان و نهادهای بهائی در طول سالهای درازی شده‌است و اگر چه تشکیلات بهائی این الزام را موقتی می‌نامند اما برای چیزی نزدیک یک قرن به طول انجامیده و به نظر می‌رسد بیت العدل در پی آن است که برای زمانی بسیار طولانی ادامه داشته باشد. به نظر او سانسور قبل از انتشار یکی از مهمترین آموزه‌هایی است که نویسندگان بهائی را از نوشتن درباره مجادلات تاریخ معاصر بهائیت باز می‌دارد. شایان ذکر است که هرگز در باره تاریخ این جامعه از حدود سال ۱۹۵۰ مطلب مفصلی نگاشته نشده‌است. تاریخ معاصر بهائیت از آنجا که به مشروعیت گردانندگان فعلی بیت العدل مربوط است به عنوان منطقه ممنوعه بوده‌است. با این که گفته می‌شود این بازبینی ادبی محدودیتی برای انتشار یافته‌های تحقیقی ایجاد نمی‌کند در سال ۱۹۸۸ اعضای بیت العدل مقاله‌ای آکادمیک که از توانایی عضویت زنان در بیت العدل حمایت می‌کرد را سرکوب کردند. [۳] نویسندگان آن مقاله از انتشار آن به هر نحوی از وجوه منع شدند.[۴]