پرسش
آیا رهبران بهائی به آموزه”ترک تعصبات” پای بند بوده اند؟
پاسخ نخست
آموزه‌ی ترک تعصب، هیچ سنخیتی با گفتار رهبران فرقه‌ی بهائی ندارد. در ادامه با نقل چند سخن از رهبران فرقه‌ی بهائی، پی می‌بریم که ایشان، از متعصب‌ترین انسان‌های زمان خود بوده و نمی‌توانند داعیه‌دار تعلیم ترک تعصبات باشند.
اول: رهبر فرقه‌ی بابی که بهائیان آن را مبشر آئین خود می‌دانند، به پیروان خود دستور می‌دهد که هیچ‌یک از مخالفین آئین او را باقی نگذارند: «بر هر صاحب اقتداری ثابت بوده و هست من عندالله به این‌که نگذارد در أرض خود غیرمؤمن به بیان را».[علی‌محمد شیرازی، بیان فارسی، ص 242.] او همچنین نخستین وظیفه‌ی فرمانروای بابی را این‌گونه تشریح می‌دهد: «لَن تذر فُوقَ الأرض إذ إستَطاعَ أحَدَاً، غِیرَ البابیین [علی‌محمد شیرازی، لوح هیکل الدین، بی‌جا: نسخه خطی، چاپ بابیان، ص 15.]؛ اگر فرمانروای بابی توانایی یافت، هیچ‌کس جز بابی‌ها را روی زمین باقی نگذارد».
دوم: رهبر فرقه‌ی بهائیت، حسینعلی نوری، نیز تعصب خود را در جاهای متعدد به نمایش گذاشته است؛ به طور مثال ایشان در کتاب بدیع، به پیروان خود دستور می‌دهند که از همنشینی با غیر بهائیان اجتناب نمایند: «بر هر نفسی الیوم لازم که از انفس خبیثه مشرکه اجتناب نماید».[حسینعلی نوری، بدیع (در جواب اسئله قاضی)، چاپ سنگی از روی نسخه خطی، کاتب: حرف الزاء، ربیع الاول، ص 350.]
او همچنین اطلاق انسان، بر غیر بهائیان را جایز نمی‌داند: «برای اثبات مظهر احدیة الیوم هر نفسی بر احدی از معرضین من، اعلاهم أو ادناهم (بزرگ و کوچکشان)، ذکر انسانیت نماید، از جمیع فیوضات رحمانی محروم است، تا چه رسد که بخواهد از برای آن نفوس، رتبه و مقام نماید».[همان، ص 140.]