محمدرضا نوری به مناسبت هجدهم شهریور؛ سالگرد فوت مرحوم «جلال آل احمد» در وبلاگ خود نوشت:
در شهریور سال ۴۵ شاپور راسخ ـ از عناصر سرشناس بهائیت و معاون سازمان برنامه و بودجه در عصر هویدا ـ طی مقاله‌ای که در مجله راهنمای کتاب نوشت، به تبلیغ ضمنی بهائیت پرداخت و نوشت: «اخیرا نیز دو جنبش مهم مذهبی ایرانی، جهانگیر شده…» است.
زنده یاد جلال آل‌احمد در نامه‌ای تند و کوبنده به مدیر مسوول آن مجله در اعتراض به این امر ضمن هجو «معجزات این تخم دو زرده» (یعنی بهائیت) خطاب به مدیر مسوول نوشت:
«… کلمه مسوول را که آن بالای مجله نوشته‌ای به رخت می‌کشم و به یادت می‌آورم که وقتی دارند مذهب رسمی مملکت را می‌کوبند و غالب مشاغل کلیدی در دست بهائی‌ها است… از سرکار قبیح است که زیر بال این اباطیل را بگیرید و این بنده خدای «راسخ» که یک عمر جان کنده تا جامعه‌شناس شناخته شود؛ این جوری خودش را لو می‌دهد.
آخر این حضرت چطور جرات می‌کند در دنیایی که هنوز سوسیالیسم و کمونیسم را با آن کبکبه و دبدبه (از روس و اروپای شرقی تا چین و ماچین…) نمی‌‌توان مذهب جهانگیر دانست این مذهب سازی بسیار خصوصی و بسیار دربسته و بسیار ترقی‌ساز و زداینده اصالت‌های بومی را «مذهب جهانگیر» بنامند؟»!