پیام کنفرانس تورنتو چه بود؟
آیا اصولا ترتیب دهندگان بهایی کنفرانس به دنبال یک کار پژوهشی و علمی بر اساس مبانی بهائیت بودند؟
آیا آنها می خواستند بر اساس پژوهش های مستند نشان دهند این بهائیت است که آینده را رقم خواهد زد؟
آوردن یکی دو چهره اپوزیسیون با بحث های تکراری اجتماعی و پرکردن وقت کنفرانس با موسقی و رقص چه هدفی را دنبال می کرد؟
در پاسخ به این سوالات چند گزینه محتمل است:
نخست آنکه تشکیلات بهایی به این نتیجه رسیده که مباحث دینی اش هیچ جاذبه ای ندارد و باید به فکر جمع کردن هوادار از هر طیف و سلیقه و طایفه ای باشد و لذا با ترتیب دادن جلسات شاد و شعارهای کلی و انسانی با طعم موسیقی و رقص تا پاسی از شب ، حداقل پانصد نفری را در مجموع جمع کند و عکسی و فیلمی بگیرد تا نشان دهد هنوز هست و نفس می کشد.
دوم آنکه در عمل دید کنفرانس هایی مثل شیکاگو – که در آن شعارهای سیاسی و براندازی داده شد و برایش دردسر ساخت و موجب اعتراض بهائیان گردید و نتیجه عکس داد -مناسب نیست و باید آن را به کنفرانس های شاد و بی دردسر تبدیل کند که هم طیف های متفاوت را پوشش می دهد و هم لبه تیزی ندارد که دردسرساز شود.
سوم آنکه در شرایط آینده که محتملا روابط ایران و کشورهای غربی التیام می یابد و شعارهای حقوق بشری اپوزیسیون در پروژه های سودآور اقتصادی غربیان در ایران رنگ می بازد و کسی به مظلوم نمایی های تشکیلات بهایی وقعی نمی نهد از الان به فکر تاکتیک تازه ای باشد و آن جمع اوری هوادار به هر قیمتی با چنین کنفرانس هایی است.
هرکدام از این سناریوها درست باشد فرقی نمی کند مهم آن است که تشکیلات دیگر صحبت جانفشانی در راه آیین بهایی را فراموش کرده و همانند سایر احزاب به فکر ازدیاد هوادار با هر وسیله ای حتی دفاع از همجنس گرایان و برگزاری کنسرت و موسیقی و رقص و جمع آوری اعانه برای سیل زدگان و رفتن به میان ورزشکاران و امثال آن افتاده و این پروژه را کلید زده است!
به نظر می رسد این دگردیسی خیلی هم بد نیست و باید منتظر بود که جلوه های جدیدتری از این تاکتیک در روزهای آتی دیده شود!